More Than a world..

Rozdział 14

A wiec życie matki , a zwłaszcza nastolatki, okazuje się nie takie łatwe, jak powinno. Mała jest tak bardzo związana z Harry. Sama, czasem zastanawiam się ,czy ona zdaje sobie sprawę, z tego kim dla niej jestem. Ale przychodzi taki czas, że kiedy się nią zajmuje bawi się moimi włosami ,smieje itp. W tedy mam wrażenie, że jednak coś nas łączy. najgorzej jest kiedy Harry musi wyjechać. Zwyczajnie sobie nie radze, życie staje się zbyć czarne. Nie mam siły. Nikt mi nie pomoże . nikogo prócz niego nie mam tutaj. Tutaj w Londynie mam tylko Harrego i chłopaków. Elka wciąż studiuje, a Liam rozstał się z Daniell. Chłopaki są w trasie, więc szczerze nie mam nikogo. Moja mama nie jest w stanie przyjechac do mnie ,aby mi pomóc. przecież sama pracuje. jedynym plusem jest nauka w domu i samodzielność. gdyby nie to zginęła bym już dawno. każdy dzień wygląda tak samo. Stała monotonnie, jest jak powoli wbijające się w serce szkło. Płakać mi się chce, gdy pomyśle sobie, że mogłam właśnie być gdzieś na imprezie, kiedy w tym samym czasie usypiam moją 6 miesięczną córkę. Jednak , sama się na to pisałam. Brałam odpowiedzialność ,za moje czyny, a teraz mam tego skutki. Czasem, w totalnej desperacji i smutku, myślę o adopcji, ale myśl, że moje największe i za razem najmniejsze serduszko mogło by mówić do kogoś innego mamo, przytłacza. Nie mam ochoty cierpieć bardziej. w tedy powtarzam sobie,że już nie może być gorzej. Będzie tylko lepiej. W tym tygodiu przyjechała do nas Ania. Chciała Drac osobiście, z resztą się jej nie dziwie. Była tydzień, i znów wyjechała do Irlandii. Poplotkowałyśmy , pośmiałyśmy się ,popłakałyśmy razem, a po tem wszystko runęło gdy ona wyjechała na samolot. Czas biegnie za szybko. Harrego nie ma, są w USA, i z jego i chłopaków opowiadań , wynika,że za szybko nie wrócą. Myślałam ostatnio o powrocie do HCh, ale za niedługo będę zdawać egzaminy końcowe, więc ta opcja tez odpada. Znów przesiedze w domu sama.

Podeszłam do okna, gdzie znów zaczynał padać śnieg. Powoli i spokojnie obklejał szyby i chodniki. Nasz ogród pokryty cały puchem ,nie widać śladu trawy. Popijając gorącą herbatę patzryłam jak moje maleństwo bawi się grzechotką, której dźwięk ranił moje uszy,ale po tylu miesiecznej walce z tym przyzwyczaiłam się. Po dłużym czasie postanowiłam sprawdzić strony plotkarskie, o Harrym i chłopakach. Nie miałam pojęcia co się u nicgh dzieje od kilku dni. jedyną ,pewną wiadomością było to ,że wrócą na święta, ale bedą musieli wrócić na sylwestra do Nowego Jorku. Jak zawsze. Szczęsicie moje, że będą mogli z nami świętować Boże Narodzenie. Zaśmiałam się pod nosem i sięgnęłam po laptopa leżącego na środku stolika, w miodowym kolorze. Uruchomiłam automatycznie stronę z faktami o 1D, jakim zaskoczeniem było dla mnie zobaczyć Harrego z nie jaką Taylor Swift. Przecież obiecywał sobie, że nie da sobą manipulować, a z opowiadań gazet, wychodzi na to ,że właśnie sam strelił sobie w kolano. Nie wiem co we mnie wstapiło, ale przeczytałam cały artykuł pod tym zdjęciem. Popatrzyłam autoamtycznie na Dracy, która przestała grzechotać. Chyba się przestraszyła kiedy zobaczyła w moich oczach łzy. Nie miałam ochoty zostawać w tym domu dłuzej. Każdy element przypominał mi jego. A teraz się nim brzydziłam. Był da mnie nikim, a jego obietnice były denne i nic nie warte. Jak mógł mnie oszukiwać,że mnie kocha,że jest ze mną szczery i ,że nigdy mnie nie opuścu , kiedy od miesięcy chodził z taylor prawie wszędzie. Gdzie ta jego miłość, jakoś szybko minęła. O dziwo wszystko by to tłumaczyło. Od miesiąca rozmawialiśmy tyko raz i to 5 min, a po tem już tylko cisza. Zero telefonów, odpowiedzi na sms-y itp. Przecież nie będę płakać. Wyłączyłam komputer i podeszłam dość nie naturalnie do zdjęcia na komodzie obok. Byłam na nim ja i on, ale w tym momencie doprowadzało mnie do szłu. Szczerze nie nawidziłam jego, tego domu i wszystkiego co z nim związane. Za nim zdąrzyła mi polecieć łza , byłam już spakowana. Moje rzeczy, perfumy kosmetyki, itp. Zaczełam płakać, gdy uśiwadomiłam sobie,że z utratą jego, mała traci ojca, który był dla niej ważniejszy niż ja, a ja zaczynam wojnę z każdym dniem. Pewnego dnia mała zapomni, a ja jej nigdy nie przypone. Otarłam zalaną słoną cieczą twarz ,a następnie ułożyłam rzeczy jedna obok drugiej i włożyłam je do torby. Sama się przebrałam i ubrałam małą. Dokładnie sprawdziłam tabele przyjazdów i odjazdów autobusów. Spakowana ruszyłam z małą na przystanek. Wszyscy krzywo się patrzyli ,gdy położyłam małą obok siebie , a następnie poprawiając kocyk szepnełam "będzie dobrze córóniu". Nie zmieszałam się, gdy podjechał autobus byłam pierwsza. zakupiłam bilet i ostatni raz podziwiając Londyn, wyjechałam. Za dużo minusów , jak na jedno życie. Otworzyłam mieszkanie,które dostałam od mojej babci , starym metalowym kluczem. Było na obrzeżach Londynu. W niewielkiej wsi, do której przyjerzdżałam tylko na wakacjach. nigdy nie widziałam jej zimą, ale było równie magicznie. Położyłam fotelika małej na stoliku, a sama rozglądnełam się po niewielim mieszkaniu. Była w nim tylko jedna łazienka, salon z kuchnią i sypialni. Wszystko zachowane, w starym , ciepłym, babcinym klimacie. Za nim rozebrałam małą przewietrzyłam w domu. Śmierdziało tu naftaliną i starym drewnem. Rozpaliłam kominek, mimo godziny 16,zaczynało robić się ciemno. Zwłaszcza tutaj. Ułożyłam małą na wcześniej wytrzepanej z kurzu pościeli i przebrałam w piżamkę. Sama posprzątałam kuchnie i wywietrzyłam salon. Niestety nie było nic w lodówce, więc przez cały wieczór siedziałam o głodzie, a mała i tak miała swoje butelki z melkiem, wystarczyło je podgrzać. W końcu zasnęła, a ja mogłam to wszystko przemyśleć. Przecież cały czas działam spontanicznie. Jestem teraz juz całkiem sama, a nikt mi nie pomoże. Po godzinie dwóch zasnęłam. Męczenie sie i bicie z myślami, nie pomogło. Na szczęście mała spała, znów zaczęłam czytać te komentarze, i artykuły. Ludzie jej nie nawidzili, mśli się jak by im coś zrobiła, a ja zadawałam sobie tylko pytanie co? Bo przecież dla nic jest TYLKO dziewczyną Harrego, a dla mnie kobietą , która odebrałam mi miłość mojego życia. Rozpłakałam się mysląć o tym. Nalałam sobie wody do szklanki i duszkiem wypiłam. Czas stawić czoło, życiu. Tylko czy dam rade zrobić to sama?





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
hejo. nowy rodział juz jest, sorry, że taki krótki, ale to tylko początek. Reszte zasad podałam w poprzednim poście. To co stanie się z blogiem leży w waszych rękach. Proszę bardzo daje wam miesiąć. Dziekuje z góry za wszystko i kocham. kiedyś wróce. :p